‘Allereerst gaat deze stelling ervan uit dat je ook niets zou kunnen doen. Daar geloof ik niet in. Met de Klimaatwet en het Klimaatakkoord van Parijs gaan we sowieso veranderingen doormaken. De stelling suggereert ook dat het geen zin heeft als “ik het in m’n eentje doe.” Zelf dingen doen betekent niet dat je het alleen doet. Als jij met voorbeeldgedrag anderen aansteekt, is dat ook prachtig. Denk aan het organiseren van een vegetarische buurt-BBQ.
Of dat je het initiatief neemt voor isolatie van huizen in jouw straat. Dit zijn allemaal onderwerpen die voorbij komen in de huiskamerbijeenkomsten van de Klimaatgesprekken, de Nederlandse variant van de in Groot-Brittannië ontwikkelde Carbon Conversations.
Ik kwam in 2016 in aanraking met deze methode en het sprak me erg aan.
De essentie is dat plaats- of buurtgenoten met elkaar in gesprek gaan over duurzame keuzes in hun eigen leven. Zelf had ik destijds Al Gore’s documentaire An Inconvenient Truth gezien, maar ik had geen grote stappen in mijn eigen leven gezet. Duurzaam leven is heel persoonlijk. Wat eet je, waar koop je je kleren, hoe woon je? Uit Brits onderzoek blijkt dat er samen over praten werkt. Deelnemers aan de gespreksgroepen verkleinen hun ecologische voetafdruk gemiddeld met meer dan twintig procent.
In de workshops zeggen we: zoek naar de win-win. Het gaat niet om “minder”, “moeten” en “mag niet”. Je moet niet met de trein reizen. Het is relaxter, want je kunt er werken of een boekje lezen. Minder vlees en gezond eten is beter voor het milieu, maar ook voor je eigen gezondheid. Het wordt op een gegeven moment echt leuk om je eigen impact zo klein mogelijk te maken. Dus nee, ik ben het niet eens met de stelling. Met z’n allen zijn we heel veel druppels.’
Wil je ook de andere reacties op De Stelling lezen van onder andere Emeritus hoogleraar Milieukunde en Duurzaamheid Klaas van Egmond, ‘De Verborgen Impact’ auteur Babette Porcelijn en frequent flyer Kelly Litjens? Volg dan deze link naar het Be One With Nature Magazine.