Door Anouk Schuren
Circulariteit: als bioloog weet ik als geen ander dat er geen alternatief is op de lange termijn. Werkelijk alle bouwstenen in de natuur worden eeuwig hergebruikt. Een paar jaar geleden begon ik in te zien dat mijnbouw, boskap en andere vormen van natuurvernietiging veroorzaakt worden door onze honger naar spullen. Het kwartje viel pas echt toen ik in 2017 het boek ‘De verborgen impact’ van Babette Porcelijn las. Tijd voor actie. Waar te beginnen?
Laaghangend fruit
Tweedehands winkels waren in mijn ogen toch een beetje vies, dus ik werd er niet bepaald blij van om mezelf daartoe te veroordelen. Andere dingen bleken wél gemakkelijk of deed ik zelfs al. GFT ‘afval’ bestaat namelijk helemaal niet: alles kan gecomposteerd worden (behalve citrusschillen en ooit verwarmde etensresten). Snoeiafval uit de tuin gebruiken we als mulch, grof plantaardig materiaal wat we gebruiken om de bodem te bedekken. Als we de GFT-kliko eens in de 2-3 maanden aan de straat zetten, is het eerder omdat hij begint te stinken dan omdat hij vol is.
Ik geef weinig om de nieuwste gadgets op het gebied van elektronica. Als het werkt, ben ik tevreden. Toen mijn eerste smartphone het na 5 jaar begaf, ben ik aan de refurbished iPhone gegaan. Stevig hoesje en screen protector erom en weer goed te gebruiken voor de komende jaren.
Een volgende stap was kleding. Op zoek naar spijkerbroeken die jarenlang meegaan, noemde een KlimaatGesprekken-groepsgenoot ooit MUD Jeans: spijkerbroeken gemaakt van gerecyclede jeans. Hoewel ze niet 100% gerecycled bleken te zijn, noch langer dan 2 jaar meegaan (bij mij dan), draag ik niet anders meer. Kapotte MUD jeans repareren ze gratis. Als repareren niet meer kan, verwerken ze hem in nieuwe jeans, en krijg jij korting op een volgende broek. En als zij het kunnen, kan ik het ook! Gescheurde naden of verloren knopen weet ik wel te repareren. Een echte naaicursus staat ondertussen ook al een tijdje op mijn to do-lijst…
I <3 Marktplaats
Eenmaal goed op weg kwamen de stappen waarvoor ik buiten mijn comfort zone ging treden… Het weggooien van meubels of andere grote spullen heeft me altijd tegengestaan, deels omdat ik het zonde vind en deels vanuit pure luiheid. Het is tenslotte twintig minuten rijden naar de milieustraat, en hoe vervoeren we zonder trekhaak ooit een bankstel?!
Ik was altijd wat huiverig voor Marktplaats, omdat je nooit weet wat voor mensen er aan de deur komen. Tot nu toe zijn de ervaringen echter boven verwachting! Fijne mensen die snel reageren en oprecht blij zijn met je spullen. De kledingkast die te hoog was voor ons nieuwe huis staat nu bij een jongen wiens relatie net was geëindigd, onze bank met gescheurde bekleding siert een Rotterdams studentenhuis (duct tape erover en je ziet er niks meer van…). Douchecabine, wastafelkastje, bureautje, en zelfs onze oude bodemisolatie hebben iemand blij gemaakt! Voor het geld doe ik het niet; de meeste spullen zet ik er gratis op, omdat ik ze anders toch weg zou gooien.
Andersom heb ik inmiddels ook de schatkamer van Marktplaats ontdekt. Vooral voor spullen in de tuin (rotsen, tegels, houtsnippers…) is het niet nodig om ze ‘nieuw’ te kopen. We hebben onszelf nu de uitdaging gesteld om de tuin zoveel mogelijk met tweedehands spullen en stekjes van anderen te vullen. Ook de stap naar de tweedehands winkel bleek inmiddels een stuk kleiner dan gedacht. Zo lang ik gewoon ‘kijk wat ze hebben’ is het altijd leuk om rond te snuffelen. Zowel spullen als kleding heb ik inmiddels deels tweedehands. Alleen wanneer je op zoek bent naar iets specifieks, of wanneer je zoals ik een moeilijke kledingmaat hebt, kan het lastig zijn. Puriteins ben ik daarom niet: ik kijk eerst wat er tweedehands is, en als dat moeilijk of onmogelijk blijkt te zijn, zoek ik iets nieuws wat lang meegaat.
Circulariteit voor gevorderden
De drempel om iets tweedehands te halen is inmiddels zelfs zo laag dat toen ik hier in de straat een stapel prima tuinstoelen bij het grofvuil zag staan, ik die heb meegenomen… Het voelde wat ongemakkelijk, en manlief schaamde zich dood voor me, maar tuinstoelen wilden we toch al kopen. De 8 gratis tuinstoelen die anders verbrand zouden worden waren daarom mooi meegenomen!
Nog een recent succesje: ik was al langer lid van Peerby, een app voor de deeleconomie. Ik had wel eens spullen uitgeleend, maar toen ik zelf iets wilde lenen kwam ik erachter dat het sinds een paar maanden een betaalde service is! 16 euro om een uurtje een kruiwagen te lenen vond ik toch wat veel van het goede, daarom heb ik het anders gedaan. Ik ken nog niet zoveel mensen hier in de buurt, maar ben wel lid van de buurtapp NextDoor. Op mijn vraag wie er een kruiwagen te leen had, had ik binnen een paar uur al 4 reacties!
Mijn algemene oordeel? Eigen spullen repareren of zoeken naar gebruikte spullen maakt enorm creatief; ik krijg er steeds meer lol in. Bovendien scheelt het flink in de kosten. Steeds vaker vind ik het onzin om de hoofdprijs te betalen voor iets waar een goed tweedehands alternatief voor is. Mooi meegenomen dus qua kosten, met een huis dat we aan het verduurzamen zijn en een bruiloft in het verschiet. En die tweedehands trouwjurk? Ik ga er in ieder geval eens naar kijken!