“Ik besloot dat ik niet meer hoefde te verdienen dan ik nodig heb.”
Toen ik me zo’n 5 jaar geleden aanmeldde voor de workshopreeks, was dat omdat ik me zorgen maakte om de opwarming van de aarde en het verlies aan biodiversiteit, en me daar alleen in voelde. Het was een warm bad om met gelijkgestemden samen te komen. Wat me trof was de achterliggende psychologie: vriendelijk, niet oordelend, open naar elkaar luisteren en ondertussen elkaar inspireren met wat je al doet en laat.
Wat voor mij denk ik het meest in gang heeft gezet, was de – achteraf logische – constatering dat hoe meer geld je hebt, hoe meer je uitgeeft en hoe groter je ecologische voetafdruk is. Ik besloot dat ik niet meer hoefde te verdienen dan ik nodig heb en ben minder gaan werken. Het hielp dat ik al tegen de 60 was, met mijn pensioen in zicht durfde ik het wel aan. Ik beëindigde mijn praktijk als zelfstandig loopbaancoach in Utrecht en voer mijn coachingsgesprekken nu alleen nog wandelend op de Oost-Veluwezoom.
In de tijd die vrijkwam heb ik de natuurgidsopleiding van het IVN gevolgd. Als coach en als natuurgids breng ik mensen in verbinding met de natuur, laat ik ze hun liefde voor de natuur ervaren. Zo bied ik bosbaden aan, heb ik een voorstelling gemaakt over onze verhouding tot de natuur – als recreant, gebruiker, beheerder, onderdeel van – en heb ik de film Groenkijkers van Sanne Rovers naar een Arnhems filmtheater gebracht. Ik zie ons, mensen, als onderdeel van de natuur, we staan er niet boven.
Er zijn zo veel verschillende manieren waarop we beter voor ons thuis, de aarde, kunnen zorgen en aan verandering kunnen werken. Uit een gevoel van urgentie heb ik op 9 september vorig jaar meegedaan met de grote A12-blokkade en daar sta ik nog steeds achter. Maar het is niet mijn manier.
Soms wanhoop ik en neemt de frustratie het over. Dan kan ik fel uitvallen, hoewel ik weet dat ik de ander daarmee eerder wegjaag dan uitnodig. ‘Gaan de weersextremiteiten je soms niet snel genoeg?’, heb ik een veelvlieger in mijn omgeving in zo’n bui eens toegebeten. Toch heb ik een overwegend licht gemoed, doordat ik mijn zorgen omzet in de kleine dingen die ik doe. Wat ik doe past bij me: de liefde voor de natuur overbrengen. Want, om met Sanne Rovers te spreken: waar je van houdt, daar wil je toch voor zorgen?
Tekst: Anja van den Dam
Anja heeft een eigen coachingspraktijk, www.JAcoaching.nl, en volgde vijf jaar geleden de workshopreeks in Arnhem.