tekst & foto: Mirjam van Elst
De afgelopen maanden nam ik deel aan de workshopreeks van KlimaatGesprekken. Voor wie niet weet wat dat inhoudt: dat is een reeks van zes bijeenkomsten waarin je naar eigen gedrag kijkt en je CO2-uitstoot. Je kijkt wat je doet, hoe je het doet en hoe je je gedrag eventueel kunt aanpassen. Het was de bedoeling dat we een keer in de 2 weken bij elkaar aan de keukentafel zaten. Door een zekere pandemie zaten we allemaal heel milieuvriendelijk in onze eigen studeerkamer of aan onze eigen keukentafel.
Waarom Klimaatgesprekken?
Ik wilde de Klimaatgesprekken graag voeren omdat ik benieuwd was wat ik beter kon doen in mijn dagelijks leven, op het gebied van duurzaamheid. Maar ik wilde ook meer weten over het klimaat en over CO2-uitstoot. Om beter voorbereid te zijn als ik met iemand in gesprek ga. Iemand die het net anders ziet, zeg maar. Of totaal anders. 😉
We werkten aan de hand van het boek ‘Morgen begint nu’ van Rosemary Randall en Andy Brown en we bespraken de volgende onderwerpen:
- Wonen
- Reizen / vervoer
- Voedsel en water
- Consumeren, oftewel spullen.
- En hoe je het beste een klimaatgesprek kunt aangaan met de mensen om je heen.
Wij zijn wij?
Wie de wij uit de vorige alinea’s zijn? Twee klimaatcoaches en zeven deelnemers. Vegetariërs, veganisten, vleeseters. Ouders van grote kinderen, ouders van kleine kinderen, mensen zonder kinderen. Ondernemers, werknemers, ambtenaren. Best verschillend, maar wat we met elkaar gemeen hadden was het beeld dat het niet goed gaat met het klimaat. En de wens het anders of misschien wel beter te doen. Plus de behoefte om het daar over te hebben.
Cognitieve dissonantie
Dat deden we dus. Iedere week werd een ander onderwerp aangesneden en hoewel de sfeer altijd bijzonder goed en respectvol was, toch waren de gesprekken best intens. Want het valt niet mee om met een scherpe blik naar je eigen gedrag te kijken. Iets met cognitieve dissonantie, zeg maar. Want ja, we hebben wel hard gewerkt het hele jaar. Dus waarom niet met hele gezin in het vliegtuig stappen en de boel de boel te laten? Dat hebben we toch verdiend? Ook al weten we dat er mensen aan de andere kant van de aardbol wonen die hun realiteit nooit kunnen ontsnappen. En ook nog eens de gevolgen van onze acties proeven.
Moedeloos?
En hoe lekker zijn die aardbeien uit Californië? Superlekker! Alleen best wel kostbaar. Tenminste, als je de consequenties van zo’n vlucht van de westkust van Amerika naar hier meetelt. Om moedeloos van te worden. Toch? Soms wel. Maar over het algemeen viel het gelukkig mee. Want we hadden het niet alleen over de problematiek, we hadden het ook over de dingen die we kunnen doen. Over de manieren waarop we impact kunnen hebben. Zoals erover praten met de mensen om ons heen. En hen hopelijk aanzetten tot actie. Of in ieder geval inspireren.
Nog meer praten
Hoe we dat het beste kunnen doen? Onder meer door anderen uit te nodigen aan de keukentafel van KlimaatGesprekken. Bij dezen dus. 😊 En door het bij jezelf te houden. Zelf stappen te maken en deze te laten zien. Erover praten en ook dat bij jezelf te houden. Niet zeggen wat de ander fout doet, in jouw optiek dan, maar vertellen wat jij doet. En waarom je dat doet. Kortom, praat je mee?
Dit blog is geschreven door Mirjam van Elst. In de periode januari-april 2021 volgde zij de KlimaatGesprekken workshopreeks. Mirjam is een verhalenverteller en tekstschrijver met een groot groen hart. Ze richt zich op ondernemers die duurzaamheid hoog in het vaandel hebben, net als zij. Meer informatie over Mirjam en haar aanbod is te vinden op www.mirjamvanelst.com.